Film dobrze pokazuje psychologię postaci - każda boryka się z jakąś inaczej pojętą stratą. Strata dziecka przez rodziców jest tylko jednym z elementów, dzięki któremu możemy analogicznie spojrzeć na pozostałych bohaterów. Przyjaciel, który popełnia samobójstwo (a może zostaje usunięty przez premiera?), chce za wszelką cenę nadrobić utracony przez całe życie czas, jedyną możliwością wg niego jest konieczne wyzbycie się wszystkiego i zatracenie w zabawie. Ponieważ jest to intelektualista zajmujący się literaturą dziecięcą widziałabym tu odniesienia do filozofii Johana Huzinga "Homo Ludens. Zabawa jako źródło kultury". Tym samym chce się świadomie odciąć od świata, który staje się bardziej irracjonalny od dzieci (nauka czytania od 11 lat, ten podręcznik o wychowywaniu dzieci itp.) - świadomie, ponieważ ostatnia rozmowa przy drzwiach pokazuje, że wie co robi.
Film jest bogaty treściowo i można go interpretować np. w odniesieniu do współczesnej kultury (wytykanie "błędów" rodzicielskich; wpływ polityki na wychowywanie; tragedia osobista w obliczu społecznego piętnowania i oceniania).
Istotne w filmie są również postaci, które pojawiają się, aby za chwilę zniknąć - chłopiec, to zapowiedź ciąży, kobieta, to prawdopodobnie córka, która kiedyś tak znajdzie swoich rodziców (są to osoby, których fizycznie nie można spotkać, ale są, ponieważ są kochane.)
Film polecam.